Smaointe As Gaeilge

Strus ort? Imní ort faoin gcoróinvíreas? Ag plé le fadhbanna oibre? Ag smaoineamh i gcónaí faoi do chlann, faoi airgead, faoi do shláinte? An mbíonn d'intinn ag rith ó fhadhb go fadhb, agus tusa trína chéile faoi dheireadh, d'inchinn ar tí pléascadh? Mar fhreagra ar na dúshláin seo, tá daoine go leor ag goil i muinín an aireachais, an domhainaireachais ("mindfulness"), ag foghlaim faoi macnamh, agus ag dlúthbhreathnú ar an anáil. In áit smaointe atá scoilte, ag léim ó rud amháin go rud eile, agus rud eile ina dhiaidh sin, tugtar an aird ar ábhar amháin le tamall. An staid atá á lorg ná a bheith i láthair go hiomlán ("fully present"). Tá an t-aireachas úsáideach go minic, gan dabht ar bith. Ach níl sé éasca a fhoghlaim, ní réiteach tapa é. Is féidir cleachtadh a dhéanamh le tamall an-fhada sula bhforbróidh daoine na scileanna a thabharfas faoiseamh dhóibh. Ach tá bealach níos giorra go dtí an t-aireachas: teanga nua a fhoghlaim, mar an Ghaeilge, mar s

Tá cupla deartháir, cupla driofúr agam, 'chuile dhuine acu ina chónaí níos mó ná 1,000 míle uainn, an chuid is mó acu san Oirthear Mheiriceá. Le blianta, ní bhíodh muid i dteagmháil lena chéile chomh minic sin. Ó, tá an grá eadrainn sách láidir, cinnte, ach ní hé an nós atá againn a bheith cuairteanna agus glaoanna a thabhairt ar a chéile go rialta. Mar shampla, tá mo dheartháir is sine ina chónaí i Washington, DC. Le blianta, ní fhaca mé é ach 'chuile darna bliain, nuair a bhaileann mo mhuintir sa samhradh le hathaontú a dhéanamh. Faighim cárta Nollag uaidh, agus b'fhéidir glaoch fóin uair nó dhó sa mbliain. Glaoch gearr, cupla nó trí nóiméad, sin é. Is duine aonarán é, beagnach. Ansin, tháinig an phaindéim. Anois, faighim glaoch uaidh 'chuile sheachtain! Agus labhraíonn muid b'fhéidir deich nóiméad. Rud nach gcreidfainn bliain ó shin. Ar an mbealach céanna, faighim glaoch ó mo dhriofúr is óige 'chuile choicís nó mar sin. Roimh seo, bhíodh muid i dteagmhá

Cruiníonn ciorcal comhrá tigh carad liom 'chuile choicís. An lá faoi dheireadh, agus mise ag goil isteach san arasán, bhain mé mo chuid bróga dhíom. (Is minic a dhéantar é sin anseo, go háirithe sa ngeimhreadh.) De bhrí sin, ar ndóigh , agus mise ag imeacht, caithfear na bróga a chur orm aríst, rud sách simplí de réir cosulachta. Ach d'éirigh an gníomh simplí sin deacair go sciobtha. Agus ag cur na bróga orm dhom, sheas mé ar chos amháin le bróg a chur ar an gcos eile. Déanaim é sin go minic, gan mórán fadhbanna, d'ainneoin ghalar Pharkinson atá orm. (Tharlaíonn fadhbanna cothroim go minic leis an ngalar sin.) Ach an oíche sin, baineadh de mo chothrom, agus níorbh é sin ach tús mo thrioblóide. Nuair a thuig mé go raibh ag titim, shín mé m'uillinn amach le tacaíocht a fháil on mballa. Ar an drochuair, níor bhuail m'uillinn ar an mballa. Buail sí ar dhoras an chlóséid cótaí...an doras fillteach a bhí ar an gclóiséad. Agus d'fhill sé. Níor thit mé go hio